Marlon Pichel (NL) Soul Banana Peel Ruiselede (24-02-2025) reporter: Marcel & photo credits: Marcel info band: Marlon Pichel info club: Banana Peel © Rootsville 2025

Het zijn drukke dagen in “concertland” tegenwoordig. Gelukkig kan je af en toe enkele dagen rustnemen, maar meestal zijn die periodes van korte duur. Na een redelijk rustig weekend, maakte ik mij nog eens op om richting Ruiselede en de Banana Peel te rijden. Vandaag was daar Marlon Pichel en zijn band te gast. Pichel was voor mij DE revelatie van de laatste editie van Swing Wespelaar. Strakke band, prachtige soulstem en aanstekelijke nummers. Drie goede redenen om naar West-Vlaanderen te rijden, waar alweer het bordje “sold out” fier aan de voordeur prijkte.

Marlon is geboren in Rotterdam in 1993 en was slechts 9 jaar oud toen hij al met de band van papa mocht optreden. Ondertussen is hij uitgegroeid tot een stevige (sessie)drummer met een hart voor jazz, soul, fusion en funk. Naast het drummen is hij ook leadzanger in zijn eigen band, Bourbon Avenue. Marlon heeft zich wel omringd met een schare topmuzikanten zoals Brian Kruit (bas), Stan De Kwaadsteniet (keys, gitaar en zang), Marc Jansen (gitaar), Bart van de List (trompet), Paul van de Calseijde (tenorsax) en Frank Groenendijk (bariton sax).

Met “Good Ol’ Loving’ bracht hij in 2023 zijn eersteling uit en met zijn energieke optredens zal hij de fans van Otis Reading, Wilson Pickett of Charles Bradley, zonder problemen uit zijn hand laten eten. So, let’s have a rock ’n Soul Party!!!

Al heel vroeg kwamen de aanwezigen in grote getalen deze juke-joint binnen en die zat binnen de kortste keren tsjokvol. Gelijk hadden ze, want we zouden alweer getuige zijn van een memorabel concert. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Na de aankondiging stapte de band op het podium. Met z’n allen strak in het pak gestoken en een blazerssectie met oog voor detail in pak en das en met de dasspeld.

Met veel bombarie en pianist Stan aan de drums werd Marlon, na een korte muzikale intro aangekondigd. Veel tijd en woorden werden er niet verspild, want onmiddellijk knalde ‘Took You To The Movies’ door de geluidsinstallatie. Soul van de bovenste plank. Een sectie blazers dat iedereen al van bij de eerste noot van de sokken blies en een Marc Jansen die zijn gitaar skills liet bewonderen. Van een opener gesproken!

In hetzelfde helse tempo verder met ‘Shake It’, op de voet gevolgd door ‘Crazy Daisy’, een nieuwe song dat op het aankomend album zal komen te staan. Dit was pure klasse allemaal en hier en daar zag ik redelijk wat monden van verbazing openvallen.

Het was overduidelijk, Marlon Pichel had na 3 songs iedereen in de ban. De sneltrein denderde verder met het aanstekelijke ‘Cha Cha Cha’ en ‘Please, Please Please’. Tussendoor konden we volop genieten van het schitterende werk van de blazers en ruilde Stan al eens de piano voor de gitaar wat geen enkel probleem vormde voor deze muzikale duizendpoot. Dit was duidelijk een gig vol positieve energie. De bandleden amuseerde zich kostelijk op het kleine podium en die sfeer straalde af op de aanwezigen, en die lieten zich dat welgevallen. Ondertussen vloog de tijd voorbij. “Time flies when you’re having fun”, en voelde je de pauze stilaan aankomen en met ‘Good Old Loving’, titel van de eerste plaat, en ‘Hard Headed Woman’werd de eerste set afgesloten.

Na de pauze kwam Marlon, alleen en gewapend met zijn gitaar het podium op en werd het tweede deel zeer intimistisch ingezet met het prachtige ‘Please Don’t Give Up On Me’ van Solomon Burke. Prachtig begin mijn gedacht. Dit is echt een kippenvel moment dat nog even verder gaat wanneer Marlon terug plaats neemt achter zijn drumstel en Stan, Marc en Brian hem komt vervoegen waarna het viertal een schitterende versie serveert van Bob Dylan’s ‘I Shall Be Released’. Terug naar de high energy soul met ‘Dance Dance Dance’, ‘I Wanna Boogie’ en ‘Too Good To Be True’. Elke muzikant krijgt tijdens de avond zijn moment van glorie. Iedereen mag zich eens laten gaan en worden prachtige solo’s de zaak in geslingerd. Dit is muziek die je wil horen als je een opkikker kan gebruiken. Het is zo aanstekelijk dat het zelfs een dode tot dansen zou bewegen.

Marlon’s soul-blues en rocktrein, naderde stilaan het eindstation en richting de laatste halte ging het alleen maar crescendo met ‘That’s What I Really Want’ en ‘I Wanna Know’. En wanneer je denkt dat het over is, klopt Marlon zijn drumstiscks tegen elkaar en volgt een spetterende versie van Tony Joe White’s ‘Polk Salad Annie’. Astemblieft!!!

Gezien het nog geen 23 uur was diende er natuurlijk nog te worden verder gespeeld en met heel veel plezier kregen we nog 2 toegiften tussen de kiezen met ‘Can’t Stop Moving’ en ‘Feeling Allright’. En toen was het echt over en barstte een daverend applaus los. Staande ovatie was de beloning voor deze geweldige band en dat was meer dan verdiend.

Dit was alweer een optreden om in te kaderen, en hoe ! Achteraf niets dan tevreden gezichten. Schitterende muzikanten, een band die draait als een geoliede machine en een zeer goede opgebouwde set. Niets op aan te merken, wel integendeel. We wikken onze woorden maar dit is pure wereldklasse!!!

Marcel